[189] Γιώργος Δανιήλ: Τα επίθετα, ποιήματα 1968-1983 (Πρόσπερος, 1984) (5/6)

[από την ενότητα «ΤΑ ΤΟΠΙΑ»]


ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΠΙΑΤΣΑ ΝΑΒΟΝΑ


Τί να ζητά τούτος ο λερός νέος
ο θαυματοποιός της πλατείας
που φτύνει τη φωτιά στον αέρα
κι ύστερα δροσίζει τα χείλη του
με το νερό που του πασσάρει
η χθόνια παχουλή συντρόφισσα;

Τί να ζητά τούτος ο νέος
και τί ζητώ κι εγώ
έτοιμος να τον αποθανατίσω
ψαύοντας κιόλας τη μηχανή
στο σακίδιο,
τάλαντο της εφήμερης
στιγμής
κόμπο στην ανεμόσκαλα
του χρόνου;
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Τ’ αστέρια είναι πολύ μακριά
μας το βεβαίωσαν κι οι αστρονόμοι
τα ζώδια σελαγίζουν πάνω μας
ρυθμίζοντας κρυφά
την ύπαρξή μας.

                                                       Ρώμη, 1979


* * *


ΠΑΛΙΟ ΣΠΙΤΙ


Μεσ’ απ’ την κλειδαρότρυπα
του σπιτιού
ρέει η σιωπή
σαν το μέλι
στις δίπλες.
Τούτο το σπίτι
δεν ανέχεται τους τρόπους
μιας λαίμαργης φαντασίας
εμέσσει τις προσθήκες
ο πανοσιολογιώτατος
προθάλαμος
λέει κουβέντες
με το κομπολόι
οι πολυθρόνες
είναι για να κάθεσαι
το δάπεδο πατάς μαζί
και το κοιμάσαι
στον ουρανίσκο
της οροφής
αρθρώνεις μυστικά
τα λόγια σου
έξω περνά
και χάνεται
ο κονίσαλος
του χρόνου.


* * *


ΤΑ ΟΙΚΕΙΑ


Τη μαύρη κουνιστή
πολυθρόνα
στο ψηλό και στενό
δώμα
στομωμένες εικόνες
στους τοίχους
δίσκους
τριαντατριών στροφών
εύηχους
πράγματα πού ’χουν
αποστηθίσει
το ’να τα’ άλλο
πάνω απ’ τον θόρυβο
δώθε απ’ το σάλο.

Όλα τούτα τα ξέρεις
κι ακόμη τα φώτα
πάνω απ’ την πόλη
που ανάβουνε πρώτα
τα ίδια πάντα
στην ουρά της μέρας —
ανοίγεις το παραθυράκι
μπαίνει αγέρας.

                                                 Τορόντο, 1975


* * *


ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ



Μες’ στην υπόγεια την ταβέρνα…

Όχι, δεν ειν’ υπόγειο
κι ούτε σερβίρουν
λαδερά
το κλαυθμηρό μπουζούκι
σμίγει τους τόνους του
με την κιθάρα
το πιάνο πάει κι έρχεται
σε τολμηρές ακροβασίες
και χύνεται
νοσταλγικό
τραγούδι
τρέμουν τα δάχτυλα
στο κύπελο
τρέμουν οι ήχοι
στον πυκνόν αγέρα.

Στην κάμαρα του βάθους
(να ’ναι το πίσω
ή το μπροστά του αλόγου;)
ψήνεται μυρωδάτος
καφές
τυρόπιτες προσμένουν
την σειρά τους
δίπλα από τα γλυκά
ταψιού
και μέσα στ' άλλα
τα βιταμινούχα
καμαρωτή
κι η «ματωμένη Ελένη».

Όχι, δεν χρειάζεται κρασί
για να μεθύσεις
η μέθη αιωρείται
στην ατμόσφαιρα
μαζί με των τσιγάρων
τους καπνούς
χωνεύει στις κλειδώσεις
τα μυστικά κοιλώματα
του σώματος
μερώνει τις ψυχές.

Ο Ίππος χρεμετίζει
ηδονικά
μέσα στα τείχη
της καινούριας Τροίας.