[180] Γιώργος Χριστοδουλίδης: Ονειροτριβείο (Γαβριηλίδης, 2001)

www.poiein.gr

ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ


Με τα χέρια ταξιδεύουμε στο μέλλον
στο πρόσωπό μας
η αφή ενός άγνωστου δέρματος.
Αγαπημένα πράγματα
στη δίνη του χρόνου.
Ο καθρέφτης φτύνει
σκουριασμένα χαμόγελα.
Ασύλληπτοι κραδασμοί
ηχούν από παντού
φωνές άλλων εποχών.
Από την απέναντι λεωφόρο
οι βάρβαροι
που άλλοτε κραδαίναν ακονισμένα σπαθιά
με διαφημιστικές πινακίδες
τώρα θριαμβεύουν.


* * *


ΘΑ ΠΕΝΘΗΣΩ ΑΡΓΟΤΕΡΑ


Θα πενθήσω αργότερα
όταν εσύ που τώρα κλαις
θα γελάς στην αγκαλιά κάποιου δανδή,
Θα πενθήσω αργότερα
όταν όλοι θα διάγουν μέρες χαράς
με εκδρομούλες
και γουίκεντ χαλάρωσης.
Θα πενθήσω αργότερα
τότε και μόνο τότε
όταν ένας ένας οι βράχοι
που κλείνουν το στόμιο της ψυχής
μετακινηθούν
κι οι νυχτερίδες με ορατά ακόμη
στα απαίσια ράμφη τους
τ’ απομεινάρια της σάρκας,
απέλθουν.
Θα πενθήσω αργότερα
στο περιθώριο ίσως κάποιας εθνικής επετείου
όταν οι ίδιες φάτσες θα δέχονται και θ’ αποδίδουν τιμές
στους ήχους των παιάνων και των εμβατηρίων.
Θα πενθήσω βουβά
βουβές πληγές από πισώπλατα μαχαιρώματα
προσωρινούς χωρισμούς που γίναν μόνιμοι
απώλειες άδικες μα κι άδικες παραμονές.
Θα πενθήσω αργότερα
στο μυστικό μου απομονωτήριο
εσάς που περάσατε και φύγατε για πάντα
δίχως να καταλάβετε την ωραιότητα της ασχήμιας
και την ασχήμια της ωραιότητας.
Θα πενθήσω αργότερα
μικρούς θανάτους
κι ωφέλιμες καταστροφές
τα καλώς συντελεσθέντα
μα και τα όνειρα
που έμειναν τέτοια.


* * *


ΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ


Περνούσε η πομπή αμίλητη
ευπρεπώς πένθιμη.
Πού και πού σποραδικά αναφιλητά
έβρεχαν
το ξεραμένο χείλος του νεκροταφείου.
Ήτανε Μάης – ανήσυχος κι ανόθευτος.
Ο ήλιος
αυτός ο μεγάλος ανυποψίαστος
έφεγγε, έφεγγε
στ’ ακονισμένα δόντια
των κληρονόμων.


* * *


ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΕ


Πάνω στο κορμί μου
η σκόνη του δρόμου που πέρασες
τα πόδια μου βαραίνει
η δική σου κούραση.
Πολύ πριν υπάρξεις
σε περίμενε η πόρτα μου.

Εκείνος ο άγνωστος ξυλουργός
που την έφτιαχνε
– τραγουδούσε.


* * *


ΠΕΡΙ ΕΛΠΙΔΩΝ Ο ΛΟΓΟΣ


Μπροστά στο ανείπωτο
ελπίζεις κάτι να συμβεί
να αποτρέψει το κακό
όπως κάθε εβδομάδα των Παθών
στην τηλεόραση καρφωμένος
να περιμένεις τον Ιούδα να διστάσει
τον Πιλάτο να τολμήσει
τα πλήθη να αναβλέψουν
τον Πέτρο –έστω–
να μην Τον αρνηθεί.