[128] Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου: Νοσοκομείο εκστρατείας (1972)

Φωτ.: Βαγγέλης Ρασσιάς / LIFO

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑΣ


Άδειασε το στρατόπεδο η καντίνα
και τα παλιά μου πάθη μια συνήθεια

Σηκώνεται άνεμος πέφτουν τα σάπια φύλλα
μας κουβαλούν κοπαδιαστά στα χειρουργεία

Τα σύνορα είναι κλειστά – τι περιμένω


* * *


ΣΤΗ ΒΡΟΧΕΡΗ ΑΠΟΙΚΙΑ


Το φιλί σου δοσμένο την άνοιξη με καίει ακόμα
μισολιωμένο στα μάγουλα στα λιγοστά μου πεσμένα μαλλιά
ήταν λαθρόβιο ή εξατμίστηκε εκείνη την ώρα
μέσα στα δάχτυλα ένα τίποτε ένας σπασμός

Το φιλί σου δοσμένο στην άσφαλτο με σέρνει μέσα
σε κλινικές όπου έζησα έγκλειστος, καθώς ξανά
θα γυρίσω εκεί κάποτε όταν έρθει η αρρώστια

Γιατί να δόθηκε – στη βροχερή αποικία που σε γνώρισα
ξέρω, δε θα βρεθή ποτέ γιατρειά


* * *


ΑΝΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ


Εκεί, αδέσποτοι μέσα στο φως της προκυμαίας
μόνοι, κοιτώντας προς τη θάλασσα κτίρια γυμνά
αμέτοχοι στο πλήθος πυο έρχεται βομβίζοντας
αδιάφοροι στα ελπιδοφόρα σήματα, όχι αρεστοί

Αιφνίδια ανάρρωση, ήχοι ανεπαίσθητοι, διαφάνεια


* * *


ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ Β'


Χαρήτε τον παλμό της εποχής μας, έλεγε ο γιατρός. Αφήστε
        το ρόλο του έκπτωτου ονειροπόλου πρίγκηπα. Χαρίστε
        εγκαρδιότητες – τι σας κοστίζουν –, πιστέψτε στη
        χρησιμότητα – κρατώντας βέβαια τις αναγκαίες απο-
        στάσεις – μιας αβρής επιστολογραφίας. Γ'ίνετε ο περι-
        λάλητος εκφραστής, ο ενσαρκωτής των πόθων και των
        ελπίδων της πολύκλαυστης γενιάς σας. Σας ευχαριστώ.
        Να περνάτε. Σας διαβεβαιώ, μου είστε συμπαθής.


* * *


ΠΟΣΟ Σ’ ΑΓΑΠΗΣΑ ΥΓΡΗ ΜΟΥΣΙΚΗ


Πόσο σ’ αγάπησα, υγρή μουσική σ’ αίθουσες χορού
         ατημέλητες
πίδακες σε ύψος χαμηλό, βρεμένοι κήποι
λιθόστρωτο με βομβητή νερού, υπόγειοι χείμαρροι
θάλασσα γλιστερή μέσα στη βραδινή ομίχλη
κι ακόμα εσένα, χρώμα σταχτί φυματικό
περιοδικό, φυλλάδιο και διακήρυξη
δικογραφία, ποιητή σε αφίσα ή σε βροχή

Πόσο σ’ αγάπησα, σκόρπισμα μιας ζωής βαθύ, ατελείωτο