[99] Νάκης Προκοπίου: Ποιήματα (Διαγώνιος, 1989)

ΦΟΡΕΣΤ ΠΑΡΚ


Της πισίνας η πλαστική κοιλιά τη ματιά πρασινίζει.
Ο τελευταίος ήλιος θα αδειάσει το νερό.
Αναπνέει η φάλαινα στης νήσου το ψηλότερο σημείο.
Τη χαμένη τους άνεση θα βρουν τα μυρμήγκια.
Όπως το τελευταίο ποτόκι των ερωτευμένων αηδονιών
Τη ζωντάνια του θα βρει με το χιόνι, με το νερό.
Και τ’ αηδόνια θα χάσουν τη χαρά τους,
Στο επίμονο αγκυροβόλημα ενός δυνατού αγέρα.
Μιαν κόρη φιλεί ανεπαίσθητα πίσω απ’ το τζάμι.
Ένα ακόμη τραγούδι θα γραφεί
Πάνω σε κίτρινα φύλλα.


* * *


ΥΠΕΡΒΟΛΗ ΘΕΡΟΥΣ


Ο ήλιος άλλαξε τον κήπο άρδην.
Κι ένας κισσός σκύβει αργά
Για να φιλήσει την κίτρινη πρασινάδα,
Χλωμός να πεθάνει πριν το Σποριά.
Ενώ λοιπόν να κοιμηθεί έγερνε,
Στου βίου του την ύστατη ώρα,
Συλλογίστηκε, με μάτια μαύρα απ’ την πείνα:
Πως εις μπαρόκ μπαλκόνια ανέβηκε
Και εις ροκοκό πολυθρόνες εκάθησε
Και τώρα η φύσις άθυμη, ακίνητη,
Τη σκιά του φιλοξενεί,
Μόλις με την πρώτη βροχή.
Όπως εχθές εδέχθηκε το σώμα
Μιας μαργαρίτας.