 |
| www.bilbionet.gr |
ΑΝΕΜΙΖΕΙ ΤΟ ΤΡΟΜΕΡΟ ΑΣΠΡΟ ΤΟΥ
Το ξημέρωμα ανεμίζει το τρομερό
άσπρο του μαντήλι αντίο
για πάντα μικρά κορίτσια
περνούν το δρόμο μοιάζουν με δάφνες
των νεκροταφείων,
με κάνουν να πιστέψω πως κάτω
απ’ τα πεσμένα φύλλα
υπάρχουν της ποίησης οι παγίδες
και μόνο πεσμένα φύλλα έχω
στη μνήμη μου –
ο ταχυδρόμος έφερε του μύθου συστημένα
τ’ αποτσίγαρα, το στήθος μου σκλήρυνε
σαν άδειο μπουκάλι του τζιν
η πόρτα μου
ορθάνοιχτη στ’ όνειρο μπάζει
τη φρίκη των ιδρυμάτων και τον θόρυβο
των πόλεων – από παιδί πίστευα
στου χρόνου τις μαγείες και τώρα πίστη
κρατώ στη στιγμή που αθόρυβα
αιωρούμαι – οι ποιητές
δεν έχουν φωνές αγγέλων,
κατάλαβε, μόνο στουπιά για να
κρατούν το αίμα, κρατώ στο χέρι
μια άχρωμη μελλοντική
ανθοδέσμη ο κόσμος είναι
γεμάτος λεκέδες, τι θ’ απογίνει
με τούτη την πραγματικότητα,
η ανθρωπότητα καλλιεργεί
μουντά εργοστάσια
ψηφιακή τεχνολογία
καρδιές για πέταμα
και πνευματικά
ορφανοτροφεία.
* * *
ΕΩΘΙΝΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΡΕΝΕ ΣΑΡ
Για μια φορά ακόμα ο πρεζάκιας ζογκλέρ
έπαιζε με τις διφορούμενες μπάλες
ανάμεσα στα κεφάλια μας με την προγενέστερη
εμπειρία του θανάτου κι εμείς άφωνοι
με τα σημάδια του φυγάδα σ’ έναν δρόμο
χωρίς ομοιοκαταληξία δεν είχαμε παρά μόνο
μια προφητική φτερούγα χτυπώντας με σφυριά
τις δαντέλες σαν να ’ταν λαμαρίνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου