Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

[105] Κώστας Χριστοφιλόπουλος: Ποιήματα 1981-1991 (Ζαχαρόπουλος, 1992)


[από τη συλλογή «ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ - 1991»]


ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ


                                       στον Βαγγέλη Κάσσο

Το ραδιόφωνο να παίζει λαϊκά
και ’μεις να μιλάμε για πένθιμες σερενάτες.

Κάτω τα βράχια
με τα υπολείμματα των χαμένων ερώτων
και το θέατρο του δήμου σκοτεινό.

Το δικό μας θέατρο να φωτίζεται
από κίτρινα λαμπιόνια
και τα γκαρσόνια να πηγαινοέρχονται
με τα ποτά.

Μη μου μιλάς για τα χρώματα
μη μου μιλάς για τον κόσμο.
Ας κοιτάξουμε να βγάλουμε
και τούτη τη νύχτα χωρίς να τη μολύνουν
τα όνειρα του χθες.
Εγκυμονούνται
απρόοπτες και γερασμένες μέρες
κι εμένα με βασανίζει ένα ποίημα
που δεν είναι ποίημα
αλλά το τρύπιο παντελόνι του πατέρα
καθώς γυρνούσε στο μισοσκόταδο
εκείνες τις πικραμένες νύχτες του ’60.


* * *


[από τη συλλογή «ΤΡΑΒΩΝΤΑΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ - 1987»]


ΙΣΤΟΡΙΑ


Συρματοπλέγματα τυλίγουν το σώμα μου
γραμμές απαγορευμένες.

Η άμμος πέφτει
γεμίζοντας το χάσμα του κόσμου.
Κολόνες και θάνατος.
Αψίδες και θάνατος.

Πάνω στα μάρμαρα της μνήμης
φύτρωσε ένας υάκινθος.


*


ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ


Γιατί οι νύχτες δεν ήταν μόνο
τα διαλείμματα του μόχθου.
Ήταν και μερικές δοκιμές
να συνηθίσουμε την ιδέα του θανάτου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου