[178] Μισέλ Φάις: Το σύνορο (Ζαχαρόπουλος, 1983)

www.culturenow.gr

1


Η Μις Ελ απελπισμένη
χωρίς έστω ένα μπλουζ
μια φωτογραφία του Έντμοντ
Απόμεινε στον λόφο
με μαύρο ταγέρ κ’ άγνωστο ποτό
κάτω από τη σβηστή διαφήμιση
της MEMOIRE.


* * *


2


Τώρ αη θάλασσα γέρνει σα ναρκωμένη
μέσα στον λίγο καθρέφτη του ρημαγμένου W.C.
Πιο κει τα πεύκα ελαφρά ματωμένα
Όχι, όχι τα βέβαια σώματα των πνιγμένων
καθώς ν’ ανεβάζουν στον ήλιο
τις βαριές φουρκέτες του βυθού.


* * *


5


Επειδή από τότε
κάτι μισοκαμένα σύννεφα η μέρα
κι η λυπημένη αποστροφή της σελήνης
Επειδή από τότε
το παγωμένο τραίνο
ξαφνικά στον ύπνο με διαμελίζει


* * *


6


Τον παγοπώλη να στάζει αίμα
και την μικρή χάρτινη σημαία του έθνους
στα χέρια των παιδιών
τσακισμένη.


* * *


12


Και θ’ αποσύρομαι σχεδόν σούρουπο
στ’ αποξηραμένο ποτάμι
με νεκρούς συμμαθητές και κάργες
Στις καμένες φωτογραφίες παραλιών με γυναίκες
μόνες

Στο ξέφωτο με τις λεύκες
δεν έφτασα ποτέ πρωί.


* * *


ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

                                            στον Δημήτρη

Τελικά ένα μικρό φύλλο στα μαλλιά μας
τέλεια συγκεκριμένο, χωρίς ιστορία ή ηδονή
είναι αρκετό για να μας καταστρέψει.


* * *


Η ΝΥΧΤΑ


Έρχεται η νύχτα μέσα από διαλυμένα πρόσωπα
γυναικών
με φωτισμό κρεοπωλείου ή φαρμακείου
με έπιπλα και υφάσματα χαμένων πολιτισμών
με ομιλίες και τρόπους έκπτωτων φίλων
Έρχεται η νύχτα από σπασμένα παιδικά τοπία
με τα νερά των μύθων παγωμένα και χώματα
μαύρα
από τα γεγονότα που δεν έμαθα ποτέ.


* * *


ΘΕΩΡΗΜΑ


Καθώς οι λέξεις που με βασανίζουν
είναι λησμονημένοι άγγελοι
Πλημμύρισε εντός μου το κενό
Μόνο για μια στιγμή μοσχοβολάει το ποίημα