[166] Αφιέρωμα: Η «Ενδοχώρα» του Ανδρέα Εμπειρίκου (2/6)

androspoets.homestead.com

[από την ενότητα «Η ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΣ ΤΩΝ ΜΑΣΤΩΝ (1934)]


Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΡΕΤΟΝ


Ασύγκριτο πουλί της οικουμένης
Στέκεις σαν κρύσταλλο στην κορυφή των υψηλών
       Ιμαλαΐων
Με στιλβηδόνα και με σθένος και με πάθος
Καταμεσίς στον βράχο της σποριάς σου.

Ηρωικό πουλί της οικουμένης
Που μοιάζεις σαν αρχάγγελος και λέων
Δεν ταξινόμησες ποτέ καμιά φενάκη,
Μα την φω­νή σου σήκωσες στην γαλανήν αιθρία,

Φανατικό πουλί της οικουμένης
Γερό στην πάλη και πολύκαρπο στην σημασία
Όρθιο μέσ’ στα φτερά σου ανοιγο­κλείνεις
Πάντα με βεβαιότητα το μάτι,


* * *


ΤΑ ΒΛΕΦΑΡΑ


Προστρέχουν πάντα τα νερά
Τα χρόνια πέφτουνε στους καταρράκτες
Και μια ριπή ξαφνιάζει τα πουλιά.

Όμως δεν θύμωσαν τα περιβόλια
Βόλια χαράς σφυρίζουν μέσ’ τα φύλλα
Είναι τα μήλα κόκκινα
Κ’ ένας διαβάτης κόβει μερικά.


* * *


ΘΛΑΣΙΣ




Σήμερα τήκονται τα χελιδόνια
Βάναυση λύσσα που μεθά τους οργωτάς του πόνου
Τώρα που τα παιχνίδια των αιλουροειδών
Προδίδουν την διάθεσι της ώρας.

Α τα καϋμένα χελιδόνια
Τήκονται αδίκως μέσ’ στον ήλιο
Σε μια φωτιά που ανάψανε με ρούμι
Οι τυμβωρύχοι.

Α τα καϋμένα χελιδόνια
Την μοίρα τους την είπε ψίθυρος
Τσιγγάνας με μαστούς παλλόμενους
Πριν πέσει ο ήλιος στα ξανθά πλεμάτια
Των αλιευτικών της ανοικτής θαλάσσης.


* * *


ΡΑΜΦΟΣ Ή ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΜΟΥ


Η πόλις εδραιώθηκε και στέκει
Μέσα στη δόξα της καθώς καθρέφτης του καιρού της
Οι μιναρέδες της λογχίζουνε και δρέπουν
Τα σύννεφα της ηδονής.

Η πόλις σκόρπισε τα δώρα της στο νάμα
Μιας εποχής που δεν μαραίνεται στον χρόνο
Μιας εποχής τρανής γαλανομάτας
Με ελιές της Καλαμάτας στα μαλλιά της.