 |
| www.retrodb.gr |
Όταν χάνεται ο ρυθμός,
απ’ των αφώτιστων λεπτομερειών
το βάρος,
λάμπουν οι νύχτες απ’ των ολόχρωμων φυτών
το πένθος
κι απ’ την έκρηξη μονοπατιών
που μόλις τα βλέπεις αφανίζονται.
Απομένει το αμέριμνο γέλιο τους
να σε παρηγορεί για τις πνιγμένες σκέψεις σου,
τις έκπτωτες επιθυμίες,
τις παθιασμένες ελλείψεις,
τα μετέωρα λάθη,
τις μεταμφιέσεις της μνήμης.
Και να σου ψιθυρίζει πως με το πλεϊμπάκ
του έρωτα
δεν τραγουδιούνται τα αηδόνια.
Και πως έχεις καβαλικέψει αυτά τα όρια
που αντέχουν τα πείσματα και τις χορογραφίες
της αδυναμίας σου.
Πως υπάρχεις ολότελα από μέσα.
Κυκλικά.
Κυκλαμινικά.
Από τότε μέχρι τότε.
Και να μην ταραχθεί κανείς
απ’ των νερών των αργών την κίνηση.
Αυτός είναι ο χρόνος της ευχής
κι ο τρόπος του πολέμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου