Απολεπίζονται οι λέξεις σαν το χιόνι
Και ξεπροβάλλουν από κάτω πάλι λέξεις
Φθίνει το κρεμμύδι στο ξεφλούδισμα
Όμως πυρήνας πουθενά
Μόνο σωρός τα τσόφλια ένα γύρο
Στο χέρι σπαρταράει το κενό
* * *
ΕΛΠΙΔΑ
Πολύχρωμο παραισθησιογόνο φάσμα
Διείσδυσε σε κάθε κυψελίδα του νου
Σκάβοντας καταφύγια στο έδαφος
Μετά κατηφόρισε στο πηγάδι
Γράφοντας συνθήματα στα τοιχώματα
Με χρώματα εκτυφλωτικά
Ξορκίζοντας κάθε επερχόμενη πτώση
* * *
ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ ΙΙ
Κάθε λέξη
Μικραίνει το λατομείο μου
Κι ανυψώνει το δικό σου
Βάθρο
* * *
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΙΙ
Αναγιγώσκοντας τ’ αποτυπώματα
Των βλεμμάτων σου στον άδειο χώρο
Αναδύεται μια προσωπογραφία
Από φλογερά πίξελ
Με ανδρικά χείλη προσηλωμένα
Γυναικεία μαλλιά παρηγορητικά
Παιδικά μάτια άχρονα
Όταν δεν την κοιτάζω
Βγάζω τη μυρωδιά καμένης οξιάς
Καθώς φλέγομαι, η κορνίζα
* * *
ΑΠΟΥΣΙΑ
Ντύθηκε την πιο ταπεινή πένα του
Επιθυμώντας να κραυγάσει
Φοβισμένος από την ασυμφωνία των ρολογιών
Το χρονόμετρο μετράει ανάποδα
Δεν θα προφτάσει να συλλαβίσει
Τ’ όνομά της
Μείγμα δωρικής άρνησης
Και λαϊκού επιφωνήματος
Το μελάνι στεγνώνει γρήγορα
Σαν τη σκέψη του
Που μετεωρίζεται πριν ντυθεί με λέξεις
Ένα κομπολόι από στεγνές παύσεις
Όσα ήθελε να πει
Ίσως εξισορροπούν το κενό
Που φέρνει το χρονόμετρο
Πλησιάζοντας το μηδέν
Θλίβεται στο φόβο
Του μόνου απόηχου
Της βοής της επερχόμενης απουσίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου