Θαύμαζα πάντα τ’ ασήμι
τριγυρίζοντας μες στα μηνίγγια
το καλομαγείρευτο,
μ’ αγάπη χωμένο στ’ ασημόχαρτο,
φαγητό της μητρότητας.
Και το σέβας στους παλιούς,
με τα λιγοστά απ’ το χρόνο τιμωρημένα
ασημιά μαλλιά.
Και το θείο, το καλοθέλητο μυστήριο
τ’ ανθρώπου,
που πίνει κάθε Κυριακή το αίμα του Θεού του.
Θείο τ’ ασήμι
η πόρνη των λευκών χρωμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου