 |
| manosstefanidis.blogspot.com |
Εκείνο το καλοκαίρι δεν έλεγε να ’ρθεί· κάτι σαν οργα-
σμός που όλο αναβάλλεται μες στη νύχτα. Η γάτα γέν-
νησε δίπλα στ’ αυτί μου έτσι όπως ξαπλωμένη ατένιζα το
μέλλον στο ταβάνι. Τα μωρά της και οι φαντασιώσεις
μου έσταζαν αίμα. Έβλεπα τον έρωτα σα μεγάλη αγριό-
τητα: ένα γδαρμένο ζώο και κρεμόταν απ’ το τσιγκέλι.
Ο πόνος κι η ηδονή του, όλα αναίτια. Το μέλλον βα-
στιέται από άλλα κι όχι από κει που δίνουμε τη ζωή μας
όλη. Για τους Κινέζους το μέλλον βρίσκεται πίσω μας.
Όπως όταν ταξιδεύεις και κάθεσαι πλάτη πλάτη με τον
οδηγό. Τότε, το παρελθόν, ο δρόμος που διάνυσες είναι
το μόνο που έχεις μπροστά σου. Και δεν θα δούμε ποτέ
τον οδηγό. Ποτέ δεν θα ’μαστε πλάι στη ζωή ή μαζί της.
Η πλάτη της μόνο θα μας ζεσταίνει την πλάτη για λίγο,
όσο να φτάσουμε.
* * *
ΣΤΟΝ ΚΟΥΡΕΑ
Άσπρο τριαντάφυλλο
η πετσέτα του κουρέα
γύρω απ’ το πρόσωπό σου
που σαν μαμούνι λαμπερό
στα πέταλα καρφώθη.
Τούφες τούφες στο πάτωμα
οι μέρες μου που σ’ αγαπούσα τόσο,
ενώ ψαλίδιζε ο πολύλογος
αισθητικός της κεφαλής
ό,τι περιττό φυτρώνει μες στο χρόνο.
Αχ! και σ’ έκανε ο ασυνείδητος αυτός
ακόμη πιο ωραίο·
γράφτηκε καθαρά η κατηφόρα των φρυδιών
και κάτω απ’ τους νεφρίτες των ματιών
μισάνοιγαν τα άνθη σου, τα χείλια.
Το μαγαζί τυπώνονταν μέσα μου
με κάθε λεπτομέρεια,
σιγά σιγά το τίποτα
που θα ’τανε σε λίγο η ζωή μου
δίχως εσένα,
έμπαινε σουρνάμενο
στον παρφουμαρισμένο χώρο.
Μες στον καθρέφτη γέλασες,
διπλώθηκα στα δύο
που σ’ είχα και θα σ’ έχανα
σαν τη ζωή που σταματάει
κλασική μ’ ένα ψαλίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου