[142] Νάσος Βαγενάς: Η πτώση του ιπτάμενου (Στιγμή, 1989)

20theatre.wordpress.com

ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΣΤΙΧΟΙ


Φυσάει απαλά. Όμως ο αέρας είναι αέρας.
Ο ήχος του δεν είναι αγγελικές συλλαβές.
Με τρομάζει το πράσινο. Και πολύ φοβάμαι
πως μας βρήκε η νύχτα.

Κι ας είναι ο ήλιος ακόμα στο ζενίθ.
Βέβαια θαμμένος κάτω από βαθιά
σύννεφα. Τα οποία –ειρήσθω εν παρόδω–
μοιάζουν με σύννεφα του Κάλβου.

Ένας θείος μου έλεγε: Με ματώνουν οι δροσιές.
Η λάμψη των κρυστάλλων. Τ’ αερόστατα.
Κι ό,τι έρχεται κατευθείαν απ’ τον ήλιο.
Προτιμώ τα λαμπιόνια.

Ο ήλιος κυκλοδίωκτος... Αυτά
ή κάτι τέτοια με κάνουν
να ξενυχτώ ψηλαφώντας τη χνουδωτή
αράχνη του χρόνου.


* * *


ΜΕΛΕΤΗ ΘΑΝΑΤΟΥ


Κάτω απ’ το σπίτι μου περνάει ο θάνατος
συναχωμένος. Μ’ ένα μελιτζανί
κασκόλ και μια παλιά ομπρέλα.
Συλλαβίζει λέξεις ακατάληπτες:
«Τίποτε δεν χάνεται». «Το τέλος δεν έχει τέλος». «Εν
      το παν».
Κι ακόμη: «Πότε θα σταματήσει αυτή η καταραμένη
      βροχή;».


* * *


ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ


Αυτό που κάνει τη Διομίρα διαφορετική από τις άλλες πό-
λεις είναι πως έχει χώμα αντί για αέρα. Οι δρόμοι είναι
εντελώς θαμμένοι, τα δωμάτια γεμάτα άργιλο ως το ταβά-
νι, πάνω σε κάθε σκάλα βρίσκεται το αρνητικό μιας σκά-
λας, πάνω στις στέγες βαραίνουν στρώματα από έδαφος γε-
μάτα βράχια, σαν ουρανοί με σύννεφα. Δεν ξέρουμε αν οι
κάτοικοι κατορθώνουν νε μετακινούνται μέσα στην πόλη
πλαταίνοντας τις σήραγγες των σκουληκιών και τις σχι-
σμές όπου εισχωρούν οι ρίζες· η υγρασία παραμορφώνει τα
σώματα και τα εξαντλεί. Είναι προτιμότερο να μένουν ακί-
νητοι και ξαπλωμένοι, τόσο πηχτό είναι το σκοτάδι.
        Από εδώ πάνω τίποτε δε φαίνεται από τη Διομίρα. Με-
ρικοί λένε: «Είναι εκεί κάτω», και δε μένει παρά να το πι-
στέψεις. Ο τόπος είναι έρημος. Τη νύχτα, αν βάλεις τ’ αυτί
σου στο χώμα, ακούς κάποτε μια πόρτα να κλείνει.

                                                                            Italo Calvino


* * *


Ο ΑΛΛΟΣ


Περπατάω λαχανιασμένος μες στην ομίχλη. Περπατώ
μέσα από άδειους δρόμους. Σκοντάφτω και πέφτω.
Σηκώνομαι. Περπατάω. Σκοντάφτω και πέφτω.
Τα φώτα χαμηλώνουν ολοένα. Περπατώ.
Κάποιος μ’ ακολουθεί και δεν τον ξέρω.
Κάποιος βαδίζει στον ίσκιο μου και δεν τον ξέρω

Αν σταματήσω σταματά.
Αν προχωρήσω προχωράει.

Ωστόσο περπατάω μες στην ομίχλη. Περπατώ:
ένας βαρύς λαχανιασμένος ίσκιος.
Τα φώτα χαμηλώνουν ολοένα. Περπατώ
πίσω από κάποιον άνθρωπο που δεν τον ξέρω.
Πίσω από κάποιον άνθρωπο που σκοντάφτει και πέφτει.
Σηκώνεται. Περπατάει. Σκοντάφτει και πέφτει.

                                                                        Octavio Paz