[από την ενότητα «ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟΙ», απόσπασμα]
ΙΧ
Οι ακτινογραφίες
είναι πάντα θολές
κάτι μεταξύ υγείας, θανάτου και αρρώστιας μεγάλης.
Βογγητά στους άσπρους θαλάμους,
ήλιος στο προαύλιο
– δεν λείπουνε κι οι υποβολείς –
Μικραίνεις τα βήματά σου,
πας σημειωτόν.
Ξαφνικά παίρνεις μια σημαία
και λες πως σε τούτη τη σύγχιση
υπάρχει ακόμα μια τάση
να ελπίσουμε.
*
Χ
Δεν τους εγκαταλείψαμε.
Μείναμε μέχρι και την κηδεία.
Ύστερα βγήκαμε
στους κεντρικούς φωταγωγημένους δρόμους.
Ένα κορίτσι στο τελευταίο πάτωμα
κοιτούσε ακόμα τ’ άστρα.
Ένα παιδί συλλάβιζε
τ’ αυριανό του μάθημα
μπρος τ’ άσπρο τραπεζομάντηλο.
Κάπου κάπου
διέκοπτε να τραγουδήσει.
Οι κουρασμένοι ονειρεύονταν.
Τα χέρια μου
γυμνά με σημάδια
από κείνες τις μέρες των συρματοπλεγμάτων
που ακόμα περίμενα.
*
ΧΙ
Τα μαλλιά των νεκρών
γίναν χορτάρι.
Τούτη την άνοιξη
να ζητάνε δικαίωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου