[130] Γιάννης Βαρβέρης: Ο άνθρωπος μόνος (Κέδρος, 2009)

camerastyloonline.wordpress.com

ΙΩΣΗΦ


«Τα μεγάλα να φοβάσαι, ω ψυχή»·

γιατί
θα ’ταν για μένα μια ήσυχη, άσημη ζωή
αν έχτιζα σαν ξυλουργός
μιαν οικογένεια του καιρού μου
κάποτε να χαρούν οι κόποι μου
παιδιά κι εγγόνια
κι αυτά με τη σειρά τους
την τίμια λήθη του θανάτου μου.

Όμως αλίμονο
μνήμη κομπάρσου στο θείο θαύμα
κοντά σε μια γυναίκα
που ποτέ της δεν
ερήμην μου κι ερήμην της κατέληξα
θύμα θολό, μάρτυς αμήχανος
ανάμεσα στην ύψιστη τιμή
και στη βαρύτερη ανδρική ταπείνωση.


* * *


ΑΣΩΤΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ, 3


Συγγνώμη μπορεί να ’ν’ κι ο χωματόδρομος
που ο γονιός με οδύνη στρώνει στο παιδί του.
Περπάτησε λοιπόν ανάμεσα στις πέτρες
και μη σκεφτείς επιστροφή.
Έχω για μόνη μου παρηγοριά τον αδελφό σου
λειψή κι αυτήν
αφού ποτέ δεν αντιμίλησε το ανάστημά του
διακινδυνεύοντας τη σιγουριά της πατρικής εστίας.
Αν σφάξω μόσχο
κρυφά θα τόνε σφάξω μοναχός τη νύχτα
και μοναχά για σένα.
Δυο ποτηράκια με κρασί θα βάλω
ένα για μένα κι ένα απέναντί μου
και στην υγειά θα πιω της ασωτείας.
Μια θα ’ν’ η ευχή μου:
όρθιος μακριά μας πια να ζήσεις
όπως θέλησες
με τη βοήθεια του Θεού
κι αν το μπορείς
χωρίς αυτήν
παιδί μου.


* * *


ΓΟΛΓΟΘΑΣ


Εδώ απ’ το ίσιωμα
σας βλέπουμε και σας πονάμε
χρόνια και χρόνια ν’ ανεβαίνετε.
Κι όσο ανεβαίνετε
τόσο από το σταυρό
η απόστασή σας μεγαλώνει
μα κι η χαρά
για την ακόμα πιο σκληρή δοκιμασία.

Εκεί απ’ την ανηφόρα
ούτε μας βλέπετε ούτε μας πονάτε
που ανεβαίνουμε
σχεδόν γενναίοι
στο πιο απόκρημνο ίσιωμα
δίχως σταυρό
και δίχως λόφο.


* * *


ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ, 2


Προτιμώ έτσι·
από τον δεύτερο όροφονα βλέπω μόνο τους απέναντι
ν’ ακούω μόνο θορύβους
των ανθρώπων.

Χωρίς προνομιούχο δυνατότητα
χωρίς από το ρετιρέ μου να μπορώ
Ακρόπολη, Αίγινα, Θησείο ν’ ατενίζω
ήδη εκτρέφω μια υστερόβουλη ολιγάρκεια.

Σαν η ψυχή, υπόθεση τελειωμένη κι αιώνια
αναληφθεί καθώς λένε
απ’ την ταράτσα και πιο πάνω ακόμα
θα μεταμορφώσω
την τωρινή φαντασίωση
σε υπέροχη πραγματικότητα.