[118] Χάρης Βλαβιανός: Μετά το τέλος της ομορφιάς (Νεφέλη, 2003)

www.biblionet.gr

[από την ενότητα «ΚΑΤΑΦΑΣH»]


Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΚΑΛ


                                I loved you, so I drew these tides of men into my hands
                                                      And wrote my will across the sky in stars.
                                                  T.E. LAWRENCE, Seven pillars of wisdom

I

Αργά αργά το μάτι
μαθαίνει να φωτίζει το αόρατο,
ασκείται να βλέπει τα πράγματα
τη στιγμή που το νόημά τους δραπετεύει,
τη στιγμή που, παραιτούμενα από την προσωρινή μορφή τους,
χάνουν την (ιερή) αύρα της παρουσίας.


ΙΙ

Λίγο πριν κλείσει τα μάτια
ζήτησε από την αδελφή του
να ράψει στη φόδρα του παλτού του
(χωρίς καν να το κοιτάξει)
το σημείωμα που περιείχε
την «ακλόνητη απόδειξη
                         της ύπαρξης του Θεού»,
βέβαιος πως μόλις τα ανοίξει
θ’ αντικρίσει το φιλεύσπλαχνο,
                         παντοδύναμο πρόσωπό του.


ΙΙΙ

Η παγερή μορφή του φιλοσόφου
αποτυπωμένη στο βλέμμα της αδελφής του
(μπορούμε να φανταστούμε τη σκηνή,
τον χώρο όπου αυτή εκτυλίσσεται)
και το χαμένο – οριστικά πια –
περιεχόμενο της ύστατης σκέψης του.


IV

Η νύχτα που απλώθηκε αδιάφορα
πάνω στο άψυχο σώμα
ερμήνευσε σωστά
την τελευταία του επιθυμία:
όχι ως ανάγκη
ενός εγωπαθούς πιστού
ν’ αποκρύψει την αλήθεια
που είχε λίγο πριν επινοήσει,
αλλά ως επιθυμία
να παραδώσει στους επερχόμενους
το κενό γράμμα
μιας μεγαλόπρεπης,
βαθιά ανθρώπινης χειρονομίας.


V

Η αναπόφευκτη γνώση μιας νέας πραγματικότητας.
Και ο νους που τώρα αναπαύεται
(συμφιλιωμένος με την ατέρμονη μουσική των εννοιών)
μέσα στα αέρινα δημιουργήματά του.
Η δικαίωση του στοχαστή που, μόνος,
χωρίς τις ευλογίες των πνευμάτων,
έφερε τον κόσμο στα μέτρα
του δικου του αφανισμού.


*


ΤΟ ΠΕΠΛΟ

                                    Lift not the painted veil which those who live
                                                                                             Call Life.
                                           PERCY BYSSHE SHELLEY, «Sonnet»

                                            Only let down the veil, the veil, the veil.
                                            SYLVIA PLATH, «A birthday present»

Όποιος βρίσκεται μέσα σε λαβύρινθο
         δεν αναζητά την αλήθεια·
                  αναζητά την Αριάδνη του.

Αλήθεια δεν είναι η απογύμνωση
         που καταστρέφει το μυστικό·
                  είναι η αποκάλυψη που το δικαιώνει.

Η εμπειρία μας παραμένει δέσμια μιας γνώσης
         που δεν είναι πια εμπειρία μας·
η γνώση μας ευτελίζεται από μια εμπειρία
         που δεν έχει ακόμη μετουσιωθεί σε γνώση.

Πρέπει να υφάνουμε νέα ποιητικά σχέδια
         που θα ορίζουν τους δυνητικούς τόπους μιας αλήθειας
μήτε αληθινής        μήτε ψευδούς
μιας αλήθειας που θα είναι
         αναληθοφανής
                  αδιανόητη
                           ασύλληπτη
που θα μπορεί να μετατρέπει το σφάλμα                (το πάθος)
         σε νήμα της ζωής μας.