Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

[112] Γιώργος Μιχάκης: Η άνοιξη στο πένθος (Νεφέλη, 1993)

Εκ παραδρομής, η ίδια συλλογή ξανά! (βλ. λήμμα [81]) Οι διαφορετικές επιλογές υποδεικνύουν την υποκειμενικότητα και τη «διάθεση της στιγμής» του ανθολόγου.


[από την ενότητα «ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΕΡΗ ΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ»]


Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΣΤΑ ΔΥΟ


Της λόχμης άγριο θηρίο
χρόνια ολόκληρα κατασπαράζεις ποιητές

κι όσο για κείνους που δεν τόλμησαν ποτέ
στον ύπνο τους παραμονεύεις κάθε βράδυ.


* * *


[από την ενότητα «Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ»]


Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ


Το θείο σώμα του αγγέλου

Μικρό χαμένο ερπετό
ξυπνώντας απ’ τη νάρκη

Στους θάμνους τρομαγμένο ξαναγύρισε
στο άγριο θυμάρι

Μέλι και δρόμους μυστικούς να ξαναβρεί
το ψέμα τη λαχτάρα την αγάπη
κι απ’ την πηγή της λησμονιάς να πιει

το φόβο του Παράδεισου να ξεπεράσει.


* * *



[από την ενότητα «ΜΑ ΝΑ ΧΟΡΕΨΟΥΝ ΣΗΚΩΣΕ ΤΑ ΠΕΘΑΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ»]


ΙΙ.


Σκηνές σε παραλίες λαϊκές

Κορμιά που μυστικά χαϊδεύονται
την ώρα που ο φακός ανοιγοκλείνει

ομπρέλες θαλασσιές
ξεθωριασμένες

και τα μαλλιά λυτά να κυματίζουνε
το χρόνο να προλάβουν προσπαθώντας

Ηλεκτρισμένα κύματα τα μάτια π’ αντικρύζουν


*


ΙΙΙ.


Μια Κυριακή

Το γιορτινό τραπέζι λαμπερό
στρωμένο με τ’ αστραφτερά σερβίτσια
παππούδες και γιαγιάδες στη σειρά
οι θείοι με τα κυριακάτικα από δίπλα
και οι γυναίκες λάγνα στολισμένες

κάτι μισόλογα για τους νεκρούς

παρόντες στα βουρκόνερα της μνήμης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου