 | |
| Εταιρεία Συγγραφέων www.dedalus.gr |
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ σπρώχνω
τον θάνατο λίγο πιο πέρα.
Τον σπρώχνω ευγενικά με τρόπο
κι άλλοτε κάπως
να μοιάζει σα χορευτική φιγούρα.
Τρυφερά αγκαλιάζοντας τον παρτενέρ
ζητώντας χώρο
στο σώμα του να υπάρξω,
είδωλο σε αστραφτερά πλακάκια.
Κάθε μέρα,
λίγο πιο κει, παρακαλώ,
για ν’ ανασάνω
Κι όλο στενεύει ο χρόνος.
* * *
[από την ενότητα «ΚΟΥΡΟΣ ΣΕ ΚΙΝΗΣΗ ΠΡΩΤΗ»]
ΟΙ ΑΚΑΛΥΠΤΟΙ των πολυκατοικιών
χώροι ανυπεράσπιστοι.
Καθώς ενώνουν
τα πίσω κρυφά τους μέρη,
μοιάζουν σαν αγκαλιά ματαιωμένη,
στο χρόνο ακίνητη.
Αιώνια χαιρετώντας το άπιαστο
τον ένοικο που δε χώρεσε
να κατοικήσει.
*
ΤΟΝ ΕΙΔΑ ένα βράδυ
μέσα απ’ τις γρίλλιες,
για να γράψει ένα ποίημα
έμπηξε ένα καρφί
στον απέναντι τοίχο
και περίμενε
να γυρίσει ο πόνος
πίσω σ’ εκείνον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου