[30] Διονύσης Καψάλης: Όλα τα δειλινά του κόσμου (Άγρα, 2008)

www.biblionet.gr

[αποσπάσματα]


10.

Εξαντλημένοι: ο τόπος και ο τρόπος.


11.

Στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς.
Ίδιες δεν είναι, γέρασαν κι αυτές,
κι όχι ασφαλώς από αλληλεγγύη.
( Γέρασαν, γράφεις, και παρηγοριέσαι:
ανόητος ανθρωπομορφισμός.
Άσε που οι περισσότερες νεάζουν. )


23.

Στο σπίτι μέσα κάποιος σου μιλά,
μα εσύ κολλάς το πρόσωπο στο τζάμι·
ναι, πιο κοντά κι ακόμη πιο κοντά,
και βλέπεις ( δεν θυμάσαι; ) να κεντά
η νύχτα σ’ έναν ουρανό κατράμι
τα δίχτυα της με τ’ άστρα εκεί ψηλά.


25.

Κάτι να σε τραβάει προς τα πάνω,
προς τον βαθύ αστερωμένο θόλο·
η αντίστροφη βαρύτητα της νύχτας.
( Όπως αντίστροφη θνητότητα :
αντίστροφη στην κλίμακα του χρόνου. )



38.

Κείνο το Σάββατο δεν ήρθες – κι ήμουν
μόνος μου σαν την άδικη κατάρα·
μόνος μου μέσα μου, μόνος στο δρόμο,
και στο μεγάλο καφενείο που ήταν
γεμάτο, μόνος ώσπου έκλεισε.


57.

Η πόρτα του ύπνου είναι χαμηλή
και σκύβεις για να μπεις, σαν σε ξωκλήσι.


60.

Έτσι ακριβώς: το εργόχειρο του χρόνου.