 |
| www.biblionet.gr |
Δε συναντιόμαστε κάτω
στις ήσυχες μέρες
στα σκουρόχρωμα τζάμια του καλοκαιριού
δε συναντιόμαστε
στις πέτρες της θάλασσας
παρά μόνο
μέσ’ απ’ το φόβο των σελίδων
γραμμένων
για μιαν ανόητη αιωνιότητα
Κι ο έρωτας έρημος
να κρέμεται ο σκελετός του στα βιβλιοπωλεία
να καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι
βαμμένο λέξεις
Δε συναντιόμαστε
στην κραυγή και στο σώμα
* * *
ΤΟ ΣΩΜΑ ΔΙΧΩΣ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ
Κλειστοί σταθμοί
τα σώματα
παραπέμπουν
σε κλεμμένα κλειδιά
Σκουριασμένα σκοτάδια
τα λόγια
δεν ανοίγουν στο φως
για τίποτε πια
Ερειπωμένα λοιπόν
τα παλιά σύνορα του πάθους
Τα δάκρυα που αποδοκίμαζαν
ματαίωναν λέξεις
Μέσ’ απ’ τη φούχτα το φιλί
Το βλέμμα να λύνει τα πέδιλα
και τα μαλλιά αχνίζοντα
Ερειπωμένες
οι αετοφωλιές των εκμυστηρεύσεων
Μέσ’ στ’ άγρια μεσάνυχτα
το σώμα δίχως αντικλείδι
* * *
ΜΟΥ ΕΛΕΓΕΣ
Με πόση ευκολία κλαις
σα να υπήρχε
από πολύ παλιά
το κλάμα χτισμένο μέσα σου
και λίγο λίγο
γκρεμίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου