[5] Χρίστος Ρουμελιωτάκης: Ξένος ειμί και άλλα ποιήματα (Τυπωθήτω, 2002)

www.biblionet.gr

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ


Τώρα ο καθένας
ας απλώσει τη δική του θάλασσα,
άλλη θάλασσα ας μη περιμένει∙
τώρα ο καθένας
ας ανοίξει τους δικούς του ασκούς,
άλλος άνεμος δε θα υπάρξει∙
και πια τι να τις κάνουμε τις σάλπιγγες
τώρα που ο πόλεμος τελείωσε


* * *


ΞΕΝΟΣ ΕΙΜΙ

                                      Στον Τάσο Καπερνάρο

Ξένος ειμί και μισθοφόρος—
κάθε φορά που στη στροφή βλέπω τη θάλασσα
το νιώθω.

Όλη τη μέρα πολεμώ σε ξένο τόπο
τα βράδια, κάτω από το λύχνο,
καθώς με πιάνει η νοσταλγία της πατρίδας
συγγράφω την ανάβασή μου.

Ξένος ειμί και μισθοφόρος—
αν τη διαβάσετε να είστε επιεικείς,
στην εποχή μου
δεν υπήρχε άλλος τρόπος να πεθαίνεις.


* * *


[από την ενότητα «ΕΡΧΕΤΑΙ ΩΡΑ - σχέδια για ένα ευρύτερο ποίημα»]


Τώρα που όλα τέλειωσαν θυμήσου
γιατί μόνο η μνήμη σου μένει
και ατένισε πάλι την περίκλειστη θάλασσα
από τη μνήμη άλλο νόμισμα δεν έχεις
για να περάσεις απέναντι.


* * *


[από την ενότητα «Ο ΑΝΕΠΙΛΗΠΤΟΣ ΒΙΟΣ - ο λόγος και η τελείωση της Λευκοθέας»]


Η ΑΧΙΒΑΔΑ


Προχθές
τραβώντας το κρεβάτι
βρήκα το χτενάκι σου,
σαν αχιβάδα,
που τραβήχτηκε η θάλασσα
κι έμεινε στη στεριά.
Και σκέφτομαι
αχ, έτσι γίνεται, Θεέ μου, πάντοτε,
η πιο μεγάλη θάλασσα
να καταλήγει σ’ ένα ποίημα γλυφό.