[2] Θεοδόσης Νικολάου: Το σπίτι (Νεφέλη, 2002)

kitieus.wordpress.com

β'


ΤΟ ΠΟΤΕ χτίστηκε το σπίτι δεν μπορώ να το ξέρω.
Η χρονολογία στο υπέρθυρο φθαρμένη
Και σε γλώσσα ίσως ακατάληπτη.

Ξέρω μονάχα πως τα θεμέλιά του
Είναι στρώματα από κόκκαλο
Αγίων, πορνών, καλλιμαρτύρων, ηρώων και φαύλων,
Στρώματα από κόκκαλο
Ψαριών και άλλων εναλίων ζώων
Όστρακα αγγείων και ονείρων
Μαζί με αίμα πολύ που έπηξαν και έγιναν ένα.
Γιατί ποταμοί παπαρούνες
Χύνονται από τις γύρω πλαγιές
Διαρρέουν τον κάμπο
Και το πολιορκούν στα στενά με τον ερχομό της ανοίξεως.

Οι άνεμοι και η θάλασσα
Αφρίζουν, φυσούν, αλλά το σεβάζονται.
Και το μαύρο σύγνεφο που τη στέγη του απειλεί
Τα χελιδόνια το ξεσχίζουν με το ράμφος σε λωρίδες
Και με θριάμβου αλαλαγμούς τις διαλύουν
Μέσα στο γαλάζιο του ουρανού.

Το σπίτι δεν είναι παρά ένας εξώστης
Λίγο πιο πάνω από τη γη
Λίγο πιο πάνω από τα κύματα
Διαρκώς αιωρούμενος.
Και μέσα στον καύσωνα, σχεδόν πάντα,

Ο Δυτικός άνεμος έρχεται κινώντας αργά τις πτέρυγές του,

Σαλεύει τις κουρτίνες των δωματίων
Σαλεύει τα γιασεμιά,
Τα κόβει
Και στολίζει το καιόμενο μέτωπο των ενοίκων.
Εδώ γεννήθηκα.


* * *


θ'


ΑΥΤΟ που αρχίζει σε κάποια στιγμή
Κάποια στιγμή θα τελειώσει.
Το χόρτο, το πουλί, το σπίτι, ο άνθρωπος,
Όλα θα πληρώσουν τον φόρο θεάματος
Για τον λίγο χρόνο της παρουσίας τους μέσα στο φως.

Ποιος είναι εκείνος που μπορεί να περπατήσει μέσα στο φως
και να μην έχει στο πλάι του τη σκιά του
Τη μαύρη σκιά του θανάτου;
Ποιο αντικείμενο μέσα στην κτίση μπορεί να υπάρξει
Χωρίς να το ακολουθεί η σκιά του,
Η σκιά που τριγυρίζει τις επιφάνειές του,
Που με το βασίλεμα του ήλιου πληθαίνει
Και το αφανίζει;

Μπορούμε να στηρίξουμε τον άνθρωπο στα πόδια του για λίγο.
Μπορούμε και το σπίτι να στηρίξουμε για λίγο.
Είναι όμως για να δούμε τον ήλιο
Να συμπληρώνει το τόξο της διαδρομής του για λίγες ακόμα φορές;
Ή για να κάνουμε τα ίδια και τα ίδια πράγματα για λίγες ακόμα φορές;
Και τότε ποιο είναι το όφελος;
Ή μήπως μας υπολείπονται ακόμα μερικά σκαλοπάτια
Στην ουράνιο κλίμακα ωσότου φτάσουμε στο πλατύ σκαλοπάτι
Όπου θ’ αποθέσουμε τα τάλαντα της καλής εμπορίας;

Αυτό που αρχίζει σε κάποια στιγμή
Κάποια στιγμή θα τελειώσει.
Μα όσο υπάρχει ο κόσμος αυτός
Κάθε πράγμα που τελειώνει
Γίνεται ο σπόρος που λαχταρά μιαν άλλη ζωή.
Πολιτείες χάνονται, και πολιτείες έρχονται και πάλι στη ζωή,
Οι άνθρωποι πεθαίνουν και οι άνθρωποι πολλαπλασιάζονται,
Και ο αναδασμός της γης δεν έχει τέλος.

Γι' αυτό και όσο υπάρχει ο κόσμος αυτός,
Και δεν φαίνεται στον ορίζοντα ο καπνός που θα καλύψει την ομορφιά του,
Όσο ο ουρανός είναι ακόμα ανοιχτός
Αξίζει και το Σπίτι αυτό να στέκει
Και είναι δίκαιο να υπάρχει
Ως η μόνη καταφυγή των ενοίκων του.