 |
| www.biblionet.gr |
Δε μας ακολούθησαν οι καπνοί ως εδώ—
Έδαφος μόνο γι’ αρμυρήθρες. για όστρακα
Και το πόδι του γλάρου πριν ανοίξει φτερούγες
Και φύγει μαλακά,
Προσκαλεσμένος απ’ τη θάλασσα,
Σαν πανί που γέρνει στον άνεμο...
Άλλη ζωή· σωματική κι αυτή μα δίχως ρουχισμό.
Σωματική μα δίχως πόνο.
Ζωή μοναχική, στατική κι ενατενιστική
Όπως αντίκρυ σ’ ένα πίνακα,
Δίχως χορό,
Δίχως προσέγγιση των σωμάτων.
Έτσι αποδεσμευμένη είναι εδώ η ζωή του καθενός,
Σ’ ορθή γωνία με τη σκιά της,
Αναμορφωμένη από την έκρηξη,
Μετά τον αναγκαστικό ρυθμό
Που μετέδινε στο σώμα η μηχανή,
Τη φονική ταχύτητα.
Τουρμπίνες, έμβολα, καντράν, λεβιέδες,
Περιορίστηκαν στην ακτίνα τους,
Έστω και τόσο εκτεταμένη.
Δε μας ακολούθησαν τα μισοκαμένα μέταλλα,
Και οι καπνοί μόνο για λίγο·
Σάμπως το τελευταίο πράμα...
Από τότε δεν γνωρίζουμε παρά
Τον αργό και δυνατό ρυθμό μιας θάλασσας
Σαν το δούπο του αίματος
Έτσι όταν μεταγγίζεται κανονικά,
Ένας ήχος τέλεια μονοσήμαντος:
Ρυθμός που δεν κάνει για χορό,
Έδαφος που δεν κάνει για δράση,
Άμμος χρυσή και βράχια—
Αφηρημένες παραστάσεις,
Μονόλιθοι που πάνω τους οι γλυφές
Δείχνουν με αδρανή ληθαργικότητα
Τη χειμωνιάτικη ενεργητικότητα του κύματος.
1979
* * *
ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΘΕΑΤΡΟ
Είναι μια περίτεχνη σιδεριά παλιού μπαλκονιού
Από κατεδαφισμένη οικοδομή.
Την ξέχασαν όρθια στη μέση του δρόμου.
Κι ευθύς μόλις την άφησαν συνέβηκε τ’ απροσδόκητο·
Χωρίστηκε ο κόσμος σε δυο μέρη.
Απ’ το δικό μας μέρος του κόσμου
Είναι τ’ αυτοκίνητα, ο καρκίνος, ο μόχθος της ζωής
Η προδοσία, ο θάνατος —η μοίρα μας·
Δραστηριότητα χωρίς δικαίωση, χωρίς καν θεατές
Ή χωρίς συνείδηση ότι υπάρχουν.
Απ’ τ’ άλλο πάλι μέρος της σιδεριάς
Ξανά τ’ αυτοκίνητα, ο καρκίνος
Ο μόχθος της ζωής, η προδοσία, ο θάνατος·
Όμως αισθητικοποιημένα, εικονικά,
Σα με κάποια ποιότητα, σα να βλέπουμε θέατρο.
Τόση μαγεία μα και τόση σημασία
Μπορεί να υπάρχει σ’ ένα χώρισμα, ώστε
Για να γίνει εικονική η πραγματικότητα
Ή πραγματική η εικονικότητα —κατά τη διάθεση—
Απλώς μετακινούμε τη σιδεριά.
1978
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου