Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

[48] Κώστας Στεργιόπουλος: Αλλαγή φωτισμού (Κέδρος, 1984)


www.biblionet.gr
[από την ενότητα «ΑΝΑΒΟΣΒΗΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΦΩΣ»]


12


Διάλεξα το κορίτσι με το σημάδι στο πρόσωπο,
προσπερνώντας όλες τις άλλες μ’ ένα βλέμμα.
Μάτια πονηρά και σώματα για την ηδονή.
Αλλά την προσοχή μου τράβηξε το κορίτσι με
το σημάδι στο πρόσωπο.
Ήταν μια τεντωμένη χορδή, πλάσμα εύθραυστο,
σα να την κρατούσες γυμνή μες στο μυαλό σου.
Τα χέρια της φτερούγες πουλιών σπαθάτων,
για να σκίζουν λαβωμένες τον αέρα,
και τη στιγμή του έρωτα είχε μια φωνή
στο πρόσωπο κι αυτή σημαδεμένη.


* * *


[από την ενότητα «Η ΓΡΙΑ ΠΟΛΗ»]


ΣΑΝ ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΡΟΤΟΜΕΣ


Δεν ξέρω πια πού θα ’πρεπε να φύγω. Η γριά πόλη
τόσο πολύ που κατοικήθηκε έγινε ακατοίκητη.
Πώς να μιλήσεις σε μια υδροκέφαλη πολιτεία;
Κι ο πεθαμένος φίλος, που ήθελε να πάει να κατοικήσει
          απάνω στη θάλασσα,
δεν ήξερε πως μια μέρα στις θάλασσες θα ψοφούν και τα
          ψάρια.

Κουράστηκες· τι να σου κάνω πια;
Έχεις δαγκώσει βαθιά το μήλο της γνώσης.
Τι να σου κάνω, κουράστηκα· δε σε υποφέρω πια.
Όλο και πιο βαθιά δαγκώνεις το μήλο της γνώσης.

Να ξαναβγαίνω δροσερός (για πόσο;)
εδώ που φλέγεται το τσιμέντο.
Τι να μιλήσεις και τι να πεις σε μια υδροκέφαλη πολι-
          τεία που παραφρόνησε;
Απορώ πώς ακόμα στέκουν στις άκρες των δρόμων
αυτά τα δυστυχισμένα δέντρα.

Δεν ξέρω πια πού θα ’πρεπε να πάω,
τώρα που αρχίσαν να στερεύουν τα δροσερά
          πηγάδια της μοναξιάς.

Γι’ αυτό και εγκαρτερώντας μένω εδώ·
σαν κάποιες προτομές, μισοκρυμμένες
στων πάρκων τις απόμερες γωνιές,
αναζητώντας τη βασίλισσα λέξη,
ώσπου να με σκεπάσει η αιθάλη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου