[11] Μιχάλης Παπαδόπουλος: Αμμόλιθος (1997)

[από την ενότητα «ΕΠΙΣΚΕΨΗ»]


Πόσες δωρεές
έχεις ακόμα να κάνεις
για να γίνει κοντινό το απλησίαστο
το ελάχιστο για να γίνει πολύ

και συ πίστεψες πως θα κέρδιζες με τη σιωπή
ό,τι έχασες με τα λόγια, κακότυχε

τώρα που πρέπει με βιασύνη να σβήσουμε
παλαιά και μελλούμενα μ' ένα σφουγγάρι
δάκρυα πλυμμένο
καθώς ο ουρανός βγάζει συνέχεια φεγγαράκια
για να παραστήσει κραταιό το ανώφελο

μα κάποτε πρέπει, αγνοώντας δικαίους
και αδίκους,
να ξαναμιλήσουμε για όλα εκείνα

πάνω στο τραπέζι
όλα τα χρειαζούμενα
οι αναφορές, τα χαρτιά, οι υπομνήσεις,
φαίνονται επαρκή αν προστεθεί κι ο πόνος


*


Μια νύχτα
μέσα στον ουρανό του προσώπου σου
τόσο δυνατά γελούσε ο ήλιος
που πέφταν σαν βροχή
τα σάπια δόντια
του σκοταδιού


*


Κάποτε βλέπεις
πως κι η φθορά γίνεται πεντακάθαρη
ακονίζει το δίκιο της στο αμόνι του καιρού
και σε χαράζει


* * *


[από την ενότητα «Ο ΠΟΙΗΤΗΣ»]


Η ερημιά
ο υλισμός των αγίων