[192] Νάσος Βαγενάς: Βάρβαρες ωδές (Κέδρος, 1992)

tvxs.gr

VIII


Τα μάτια σου είναι διαφορετικά σε διαφορετικούς
καθρέφτες. Και τα μήλα του προσώπου σου φαρμακωμένα.
Μη σκέφτεσαι τα δέντρα. Βγάλε τα ξερά
φύλλα απ’ τα μαλλιά σου.

Θυμάμαι τη φράση: «Οι ρυτίδες είναι τα θολά
ποτάμια που περνάς μια φορά μόνο».
Κι έπειτα το γοργό φτερούγισμα των κορυδαλλών
μέσα στο στήθος.

Κι η θάλασσα. Κι άλλα κεντρικά
πράγματα. Πασχαλιές. Ανοξείδωτοι μενεξέδες.
Τα χέρια μιας γυναίκας που ακονίζουν στο στέρνο μου
λεπίδες της αγάπης.


* * *


XIII


Παλιό μου έρωτες. Ορατές
ώρες ενός αιώνα που δεν λέει να ξεψυχήσει.
Φεγγάρια γύρω μου σπάνε συνεχώς.
Το φως που με φωτίζει σίγουρα θα ’ναι
από σβησμένα άστρα.

Όλη τη νύχτα ξεριζώνω αισθήματα
από το στήθος μου που μένει πάντα πράσινο.
Ξερόχορτα με ρίζες αιωνιότητας.
Με ζαλίζει ο θόρυβος του χρόνου.
Κατεβαίνω

σε μια νύχτα πιο βαθειά κι από την πραγματική
με διπλό σκοτάδι στις γωνίες
και ομίχλες περασμένων χρήσεων.
Περπατώντας αργά, προσεχτικά
μη σας ξυπνήσω.


* * *


XVII


Γυμνός όπως η βροχή (η ξαφνική βροχή)
εκεί που τελειώνει το καλοκαίρι
κι αρχίζουν τα λεπτά όργανα της πραγματικότητας
το βαθύ του έργο.

Ή σαν ένας ανίδεος που μάταια επιχειρεί
να διορθώσει μια χαλασμένη βρύση
(η μέρα έχει πλημμυρίσει από το πρωί
σχεδόν ολόκληρη).

Το σώμα σου είναι μια σχοινένια γέφυρα
που προσπαθώ να περάσω. Πέφτοντας πάντα
με το κεφάλι σ’ ένα φουσκωμένο
θολό ποτάμι.


* * *


XXIII


Απόψε το σώμα σου είναι μέρος του καιρού.
Αγγίζω σύννεφα ή τα μαλλιά σου;
Απ’ τα χαράματα πέφτεις συνεχώς
σαν πυκνό χιόνι.